Masz nietypowe dolegliwości, brak "medycznych" przyczyn? Być może dawne urazy, operacje, a nawet poród, zostawiły ślad w Twoim ciele.

Operacja - nie tylko naprawa

Interwencja chirurgiczna, poza korzystnym zazwyczaj efektem naprawy tkanek, niesie ze sobą również negatywne konsekwencje dla organizmu.

Dojście operacyjne pozostawia ślad w postaci blizny. Należy pamiętać, że w trakcie operacji przecięta zostaje nie tylko skóra, ale też kolejne warstwy powięzi, mięśni i tkanki łącznej w głębi ciała. Powstałe potem zrosty mogą ograniczać ruchomość struktur w pobliżu miejsca zabiegu, a nawet z dala od niego.

Czynniki ryzyka

Optymalna przebudowa tkanki bliznowatej jest łatwiej osiągana w przypadku szybkiego uruchomienia po operacji. Pewne czynniki mogą zaburzyć ten proces. Długi czas trwania zabiegu, śródoperacyjne "wyschnięcie" tkanek, czy inwazyjne działania narzędziami chirurgicznymi (czasem nieuniknione!), mogą prowadzić do większych zrostów tkanki łącznej i problemów w czasie rekonwalescencji.

Dolegliwości pooperacyjne

Ból pochodzący z tkanki bliznowatej nie zawsze jest problemem w krótkim okresie po zabiegu. Wczesny okresu pooperacyjny charakteryzuje się intensywnymi procesami gojenia i sampoczucie pacjenta w naturalny sposób się poprawia. Ból znacznie się zmniejsza w kilka dni, tygodni po operacji. Jeśli jednak zrosty unieruchomią tkanki, będzie to rzutować na funkcjonowanie organizmu w dłuższym czasie.

Typowym przykładem są dolegliwości kręgosłupa u kobiet po cesarskim cięciu, szybko ustępujące po terapii dawno zapomnianej blizny na brzuchu. Również inne operacje ginekologiczne, w obrębie jamy brzusznej, bądź klatki piersiowej, mogą skutkować przeczulicą, niedoczulicą lub zaburzeniem funkcji układu moczowo-płciowego, dolegliwościami gastrycznymi, a nawet imitować problemy "ortopedyczne", jak wspomniany ból kręgosłupa czy nawet barku.

Oto wyjaśnienie, dlaczego czasem fizjoterapeuta zadaje nietypowe pytania o przebieg porodu, ogląda dawne blizny lub sprawdza ruchomość przepony i innych narządów trzewnych.

Jaka terapia?

Podjęcie odpowiednich działań pozwala zmniejszyć problematyczne reakcje organizmu na zabieg chirurgiczny.

Po pierwsze, uruchamianie pacjenta po operacji powinno być, w miarę możliwości, jak najwcześniejsze. Idealna sytuacja to szybka pionizacja pacjenta, ćwiczenia, a także mobilizacja blizny po zabiegu zaraz po jej zasklepieniu. Działania takie powinny być prowadzone z poszanowaniem procesów gojenia, ale nie spóźnione. Dotyczy to także, co może dziwić,  najpoważnych sytuacji medycznych, z zawałami serca włącznie. Wczesna rehabilitacja zmniejsza śmiertelność z powodu zakrzepów, ale też późnych problemów zarostowych.

Drugi typ działań podejmowany jest, gdy pacjenta trapi ból, a od operacji minęły miesiące, czy lata. Niespecyficzne dolegliwości, takie jak bóle brzucha, pleców, zaburzenia miesiączkowania, zaparcia, często ustępują po rozluźnieniu napięć w rejonie dawnych blizn czy więzadeł narządów wewnętrznych.